‘Het was een avond vol romantiek’, blikt gastvrouw en eigenaar Simone Tak terug op die laatste avond Mijn Keuken, die symbolisch op Valentijnsdag viel. ‘En voor ons heel vreemd. Want Pieter en ik hadden de keuze al gemaakt. Vanmorgen hebben we als eerste aan onze medewerkers verteld dat Mijn Keuken dichtgaat.'

Aan de telefoon klinkt ze teneergeslagen, ze is al de hele dag leveranciers en vaste gasten aan het inlichten. ‘Dat zijn geen leuke gesprekken, al krijgen we veel steun en lieve reacties. Maar we sluiten niet omdat we dat willen of omdat we klaar zijn met het restaurant, maar omdat het de meest verstandige keuze is.’ 

Het ondernemerspaar speelt al een aantal maanden met de gedachte om het restaurant te sluiten. Een directe aanleiding was er niet, meer een opeenstapeling van zaken. Daaronder de krapte op de arbeidsmarkt, stijgende kosten in vaste lasten en producten en toch ook een terugloop in bestedingen van gasten. 

Ook moest Mijn Keuken alle ontvangen coronasteun terugbetalen, samen zo'n €100.000, omdat het restaurant 1,5 procent te veel omzet heeft gedraaid om ervoor in aanmerking te komen. ‘Het voelt alsof je wordt gestraft voor een eerlijke boekhouding en de verantwoording die je als werkgever hebt genomen door een team aan het werk te houden in tijden van crisis.’ 

17,5 jaar Mijn Keuken 

‘Om zo’n besluit te nemen, is er nooit een geschikt moment. Want een zaak waar je 17,5 jaar keihard in gewerkt hebt, laat je niet zomaar los. Tegelijkertijd voelde het alsof Mijn Keuken ons in z’n greep had’, zegt Tak. ‘Deze negatieve flow laten we nu los en we kijken terug op een mooie tijd in Mijn Keuken. Met de droom van de Michelinster die in 2010 uitkwam. En met lieve, dankbare gasten en leuke, hardwerkende collega’s en prachtige recensies van gidsen en gasten.’ 

Het is ook niet zo dat de zaken slecht gingen in Wouw. ‘We zitten zeker niet met een lege zaak. Het liefst waren we ook gewoon doorgegaan. Maar met een personeelstekort en een balans waar aan de inkoopkant alles duurder wordt en er aan de verkoopkant minder binnenkomt, gaat dat een keer mis. Dan kun je de kop in het zand steken en zien waar het schip strandt, of de keuze aan jezelf houden.’ 

Verkoop van Mijn Keuken hebben ze niet overwogen, zegt Tak. ‘In deze tijd is het niet gemakkelijk een restaurant te verkopen, zelfs – of misschien júist – niet een met een ster.’ 

Ook een aangekondigd afscheid voelde niet goed voor het ondernemerspaar. ‘Dat zou een beladen tijd opleveren. En vooral Pieter is erg emotioneel onder het besluit. Dit past beter bij ons. We trekken ons gewoon terug.’ 

Het monumentale voormalig gemeentehuis van Wouw, waar het restaurant zit, is in eigendom van Tak en Bosters. Wat de invulling gaat worden, weten ze nog niet. 'We hebben al wel contact met de gemeente Roosendaal. Vanwege de historie willen zij graag keuze hebben in die invulling.’ 

Twee medewerkers 

Het team van Mijn Keuken was al tot een minimum teruggebracht. In de bediening werkten alleen oproepkrachten, in de keuken oproepkrachten en twee vaste medewerkers. ‘Voor hen is de krapte op de markt een voordeel, ze hoeven niet lang thuis te zitten. We hebben goed contact met collegarestaurants in de regio om een mooie plek voor hen te vinden.’ 

Wat Bosters en Tak gaan doen, weten ze nog niet. ‘We maken nu eerst tijd voor ons gezin en privéleven. Vanuit daar gaan we verder kijken welke manier van werken daarin past. We hebben nog zo veel ambities, ideeën en concepten die we graag willen uitvoeren. Dus het is tijd om deze periode af te sluiten en ruimte te maken voor nieuwe ontwikkelingen.’ 

Maar eerst moeten ze wel Mijn Keuken nog afwikkelen. ‘Het is niet zo dat we de deur op slot draaien en klaar. Er zijn lopende contracten, de inventaris moet verkocht, de financiële afhandeling volgt nog.’ Maar Mijn Keuken is dicht, dat is definitief.