De geliefde snackbar in Wageningen werd 45 jaar geleden geopend door Hannie en Johan Drost. Hannie is nu 72 en brak begin dit jaar haar heup door een val in haar huis, naast de snackbar. Vanaf dat moment hebben haar twee kinderen de zaak gerund, met hulp van de kleinkinderen. Johan Drost overleed 11 jaar geleden.

Moeilijk afscheid

‘Het was de bedoeling dat de zaak nog open zou gaan, zodat mijn moeder afscheid kon nemen’, zegt zoon Nico Drost tegen Snackkoerier. ‘Maar dat lukt helaas niet meer.’ Zowel Nico als zijn zus hebben naast de snackbar hun eigen baan en zien het niet zitten om de zaak over te nemen.

Veel historie

De snackbar moet nog wel worden leeggehaald. ‘Daar heeft ze nog veel moeite mee. Er zit ook veel historie hier. Ik ben ermee opgegroeid. Toen in 12, 13 jaar oud was, mocht ik klanten helpen in de zaak. Vanaf mijn 16e heb ik mijn ouders in de weekenden geholpen, en als ze op vakantie gingen.’

Ouderwetse snackbar

De zaak van zijn ouders was een echte ouderwetse snackbar, zegt Drost. ‘Het is iets groter dan een garage, met negen zitplekken. Ze waren echt van de oude stempel. Mijn ouders hadden niet veel met al die dingen die tegenwoordig in zijn, zoals biologisch en gezond.’

Huisgemaakte snacks

Snackbar Drost kwam voort uit een slagerij. ‘Die was van mijn opa, die in ditzelfde huisje worsten draaide en rookte. Mijn vader heeft daar later een snackbar van gemaakt, waar hij van alles zelf maakte; karbonades, schnitzels, saté. Mijn vader was handig met vlees, mensen uit heel Wageningen kwamen hiernaartoe. In die tijd waren er niet veel snackbars in Wageningen.’

Platte frikandel

Ook Nico maakte de snacks zelf. ‘Maar niet uitbenen, ik haalde het vlees schoon bij de groothandel. Ik heb vlak voor zijn overlijden nog wel het recept van de platte frikandel gevraagd. Die had hij altijd voor zichzelf gehouden. Dat was grof gehakt met kruiden en paneermeel. En plat.’

Net als zijn moeder vindt Nico het moeilijk om afscheid te nemen van de snackbar. ‘Ik kan het wel iets meer van me afzetten, want ik woon er niet naast. Maar elke keer als ik hier langs kom en de dichte rolluiken zie, moet ik wel even slikken.’