Hiske Versprille vervolgt: ‘Elke recensie die ik schrijf, schrijf ik zorgvuldig. En als mijn ervaring negatief is, schrijf ik het zeker niet met plezier op.
Maar bij Bijvangst was het een opeenstapeling van dingen die verkeerd gingen. Al had ik anders gehoopt. Ik ben er heus niet naar toegegaan met het idee dat het slecht zou zijn, maar dat was het helaas wel. En dan moet ik dat opschrijven.’
‘Als de ondernemer zegt dat ze te weinig tijd hebben gekregen om de zaak op de rit te zetten, vind ik dat onjuist. Ik wacht altijd minimaal drie maanden en ga dan eten. Bijvangst was al zeker vijf maanden open toen ik de zaak bezocht. Als ze gasten al die weken dezelfde kwaliteit hebben voorgeschoteld, dan heeft mijn recensie slechts ten dele bijgedragen aan de sluiting. In twee gerechten zat iets in dat duidelijk over datum was. De sprot en de coulis bij het dessert. Gasten verdienen toch ook beter.’
‘De chef zat in zijn buis aan de bar te drinken en kwam niet zelf naar me toe om uitleg te geven. Hij liet de jonge bediening ervoor opdraaien,’ ook dat vond ik beneden alle peil,’ besluit Versprille haar bijdrage over Bijvangst.
'Wat is een 9 waard, als een 4 niet mag'
Versprille realiseert zich dat restaurants graag een positieve recensie willen. ‘Dat snap ik. Maar een 9 is weinig waard als ik geen 4 mag geven. En het concept van Bijvangst was prima. Daar heb ik niets op aan te merken, maar als de praktijk dan niet klopt, dan val je door de mand. Eén van de vissers die op de menukaart vermeld stond, wist nergens van. Daarnaast heb ik uitgebreid met de eigenaren gesproken en er klopte meer niet.’
Kritiek op het eigen recensie-werk van Hiske Versprille voor het Parool neemt ze voor lief. ‘Daar moet je tegen kunnen in mijn positie. Dat weet je. Als ik restaurants mag bekritiseren, dan mogen chefs ook kritiek op mij hebben.’
Opvolging
Versprille vertrekt na de zomer naar De Volkskrant waar ze Mac van Dinther opvolgt. Wie haar eigen opvolger wordt bij de Amsterdamse krant Het Parool weet ze nog niet.
