Jos Muller

Als je niet weet wat je wilt bereiken, kun je ook geen goede beslissingen maken. Daarom is het goed om duidelijk te hebben waar je als cafetariahouder in 2020 heen wilt. 

Er moet me echt iets van het hart. Ik zag laatst de lijst met deelnemers aan de Lekkerste Wedstrijden en viel bijna van mijn stoel. 

Zoals waarschijnlijk voor een hoop mensen is de vrijdagavond onze vaste frietavond thuis. Het is elke week weer een uitdaging om het meest geschikte moment te bepalen om naar de cafetaria in de wijk te gaan.

De tijd staat niet stil. Sterker nog, het lijkt wel of ontwikkelingen alsmaar sneller gaan. Wilde 20 jaar geleden nog niemand aan de mobiele telefoon (getuige het inmiddels legendarische YouTube-filmpje van Frans Bromet uit 1999), nu heeft iedereen zo'n apparaat. In de cafetaria heeft de techniek ook niet stilgestaan.

Even een vergelijking tussen horecamedewerkers en de huisarts. Stel je voor: je gaat naar de huisarts omdat je al een paar weken last hebt van een lichte kriebelhoest. Hij luistert naar je klachten en verzoekt je vervolgens om je tot je ondergoed uit te kleden en op de onderzoekstafel te gaan liggen.

Het is zomer en als ik dit schrijf, is het buiten 25 graden. Heerlijk terrasweer. Voor mij persoonlijk zit het er bijna op. Trainingswerk is niet te verkopen in de zomer. Alle bedrijven die van mijn diensten gebruik kunnen of willen maken, hebben het dan veel te druk met omzet draaien.

Ken je het begrip 'frequency illusion'? Stel, je zoekt een nieuwe auto en hebt je oog laten vallen op het allerlaatste model. Je gaat naar de dealer voor een proefrit en onderweg kom je er al twee tegen, tijdens de proefrit nog een paar, en plots blijkt bij je in de straat ook eenzelfde model te staan. Dit fenomeen heet dus frequency illusion; je bent nadrukkelijk met een bepaald onderwerp bezig en opeens zie je het overal. Dat kan in de cafetaria ook zo werken. 

De trouwe lezer van mijn columns weet dat ik groot vertrouwen heb in de rol van onze medewerkers als het gaat over gastgericht zijn. Toch wordt mijn optimisme over de rol die onze medewerkers (kunnen) spelen, soms hardhandig de kop ingedrukt.

Laatst had ik een etentje met mijn vrouw in een mooi etablissement in Tilburg. De medewerkers waren bijzonder attent en vriendelijk. Heel bijzonder was de kennismaking met Jelle, een jongen van 19 die vol trots vertelde dat hij zojuist zijn diploma had gehaald. Niet veel later hoorden we dat Jelle een medewerker met een beperking is.

Ondanks dat ik ertegen ben, is het er toch van gekomen. Onlangs ben ik met wat vrienden een hapje wezen eten met Social Deal.